अवटेंचि आजि ऐशी गुरुकृपा हे फळली ।
आपुलें स्वरूप पाहतां कल्पनाचि हे गळाली ।
अनुुभवतेजामाजां देहबुद्धि हे जळाली ।
निरंजनीं दीपवाळीची दीपमाळी पुंजाळिली ॥1॥

ज्ञानदिंडी पाहूं जातां झाला संसारचि लटका ।
सत्तारूप कळों आलें आलें तंव तंव यत्नातुनि सुटका ।
बंधाची तो दोरी तुटली तंव झाली कीं हे सुटका ।
गैबचि हा प्याला प्यालों पूर्ण प्रेमाचा घुटका ॥2॥

इंद्रियें ही ं शोधूं गेलों तंव हरपली साक्ष ।
अधोर्ध्व टाकिंता हें मौन आलें कीं प्रत्यक्ष ।
विहंगम उडों गेला तंव मोडले पक्ष ।
असो कीं हें देह नसो सोहिरा झाला अलक्ष ॥3॥